Haraldur og Margrét.

Gæti verið nafn þýðingar á klassískri bíómynd Hals Ashby frá árinu 1971 um skötuhjúin Harold og Maude og samband þeirra. (Maude hét réttu nafni Marjorie samkvæmt myndinni).

Mér varð hugsað til þessarar myndar í gærkvöldi þegar ég tók þátt í umræðu á síðu Jennýjar Önnu Baldursdóttur um samband Rons Wood, 61 árs gamals meðlims Rolling Stones við 23gja ára gamla fyrirsætu frá Rússlandi.

Ég er enganvegin að mæla sambandi þeirra síðarnefndari skötuhjúanna bót, heldur að spyr ég, hver erum við að dæma hvað fer fram milli tveggja fullorðinna einstaklinga?

(Spoiler viðvörun fyrir ykkur sem ekki hafið séð þessa 37ára gömlu mynd, ég mæli sterklega með henni)

Í mynd Ashbys er hinn rúmlega tvítugi Harold orðinn leiður á lífinu (Bud Cort var 24ra þegar hann lék hlutverkið). Hann á enga vini, móðir hans skipar honum fyrir og ætlar að ganga svo langt að velja fyrir hann konu (eins og hann væri lítil stúlka í Arabíu). Harold sækir sér skemmtan við það að heimsækja jarðarfarir ókunnugra og kynnist hann í þeim jarðaförum Maude, konu sem er að detta inn í áttrætt, en lifir lífinu til hins ýtrasta. Hikar ekki við að stela bílum af götunni og skemmta sér á hvern þann máta sem henni hugnast.

Harold og Maude verða með tímanum bestu vinir, hin stórskemmtilega og léttgeggjaða Maude dregur hinn innhverfa og þunglynda Harold útúr skelinni og kennir honum að njóta lífsins. Þau fella loks hugi saman, Harold hyggst kvænast Maude en áður en hann spyr hana fordæma allir þeir sem heyrt hafa af hans ráðum sambandið og Maude tekur svo líf sitt á kvöldi áttræðisafmælis síns og lætur lífið síðar um kvöldið. 

(/Spoiler) 

Þessi mynd er einkar falleg, hún er á engan máta klámfengin eða óhugguleg heldur er verið að fjalla á raunsæjan og fallegan máta um tvo einstaklinga af ólíkum uppruna sem fella hugi saman.

En ef við skoðuðum hinn pólinn á hæðinni -algjöra andstæðu þessarar myndar- bókina Lolita eftir Michail Nabokov, fáum við aðra sýn á málin, en þar er ekki verið að fjalla um fullorðnar manneskjur sem verða ástfangnar, heldur miðaldra mann, Humbert Humbert sem fellir hug og aðra líkamsparta sína til hinnar 12 ára gömlu Doloresar eða Lolitu eins og hún er kölluð. Möguleg fyrirmynd Nabokovs í þeirri bók var hinn fimmtugi Frank La Salle sem árið 1948 rændi stúlku, 11 ára að aldri, og ferðaðist með hana vítt og breitt um BNA og misnotaði kynferðislega á hótelum sem hann skráði þau inn á, undir þeim formerkjum að hún væri dóttir hans.

Lolita hefur frá því að hún fyrst kom út árið 1956 haft mikil áhrif á samfélagið. Tabú eins og barnagirnd og önnur mál sem voru lítið sem ekkert rædd komu fram í dagsljósið og sem betur fer er  vitneskja og skilningur fólks á þeim glæpum að aukast svo líkur eru á því að hægt verði með tímanum að koma betur í veg fyrir glæpi af þessum toga.

En aftur af hinum steingerða Ronnie Wood.
Eins og tíðkast oftar en ekki þegar um samband Chihuahua við sér eldri karl, hvort sem þar er um eiginlegan Sykurpabba eða vögguræningja að ræða, hleypur fólk til með fordæmingar á þessum samböndum á þeim forsendum að hér sé um Lolítusambönd að ræða, þó það sé ekki málið í því tilfelli sem um er að ræða, heldur sé um að ræða samþykkt samband tveggja fullorðinna einstaklinga, er komið fram við yngri einstaklinginn eins og vitleysing sem ekki er fær um sjálfstæða ákvarðanatöku og þann eldri eins og rándýr. Þetta sést best á viðurnefnum þeim sem er hlekkjað á hér að ofan og jafnvel heyrir maður meldingar eins og að kalla þann eldri barnaníðing, þó hann hafi ekkert slíkt gert og með því er hugtakið GJALDFELLT og NORMALISERAÐ í stað þess að kalla hlutina réttum nöfnum og sleppa slíkum ærumeiðingum sem gera ekkert nema lítið úr fórnarlömbum barnaníðinga.

Berið saman: Púmur og gaupur (eldri konur sem sækjast í yngri menn), kjúklingavákar (en. Chickenhawk, samkynhneigðir karlar sem sækjast í sér yngri menn) á móti 'Chihuahua' (ungar konur sem sækjast í sér eldri menn, er hér líkt við töskuhunda) og 'Boy toy' (Strákar sem hé er verið að kalla leikföng, á svona titlum sést að ekki aðeins konur eru hlutgerðar í heiminum...).

Hér, í tilfelli Woods og Ektarínu Ivanovu er þó að öllum líkindum um svokallað Enjo Kosai að ræða, Enjo Kosai er japanskt fyrirbrigði sem hægt væri að þýða sem niðurgreitt samband. Þ.e. ríkidæmi eldri aðilans gerir hann meira aðlaðandi í augum hinnar yngri og því slær hann um sig með ríkidæminu við hvert tækifæri. Athugið að Enjo Kosai á aðeins við þar sem karlinn er eldri og ríkari, þegar málið umpólerast er um Gyaku Enjo Kosai að ræða.

Ég finn þó litla tilhneigingu til þess að vandlættast yfir þessu. Ef báðir aðilar hagnast á þessu hef ég ekki leyfi til þess að fordæma, ég get ómögulega gefið sjálfum mér slíkt. Þetta er jú ekki mitt mál og ég þekki ekki allar hliðar málsins, aðeins þær sem birst hafa í fjölmiðlum og verið fordæmt af öðrum. Ég er ennfremur ekki sálfræðingur Ektarínu, sem gæti verið haldin svokallaðri Gerontophiliu, þ.e. laðast að hinum öldruðu. Ég hreinlega veit það ekki og ætla því ekki að dæma ástir annarra.

 

Í eftirmála Lolitu reit Nabokov um apa nokkurn í Jardin des Plantes (ekki grasagarðinum í Laugardal) sem hafði verið kennt að teikna með kolum.  Fyrsta myndin sem apinn málaði var af járnstöngum búrs síns. Því sem lokaði hann frá frelsi sínu.

Þær járnstangir sem í samfélaginu vilja neyða sitt fegurðar eða siðferðismat uppá aðra eru engu skárri. Þær járnstangir sem vilja segja okkur hvað við megum elska og hvað ekki, hvað sé rétt fyrir okkur. Þær hrokafullu járnstangir sem telja sig vita best hvað er þér fyrir bestu.

Þegar um tvo fullorðna einstaklinga er að ræða væri nær að bera samband samþykks fólks á ólíkum aldri við Harald og Margréti en ofbeldið sem Humbert Humbert beitti Dolores.

Í þessum heimi er nefnilega ekki sjálfgefið að finna ástina.
Hún kemur bara og fer eins og hvað annað.

Hver ert þú þá að fordæma leit annarra að hamingjunni? Hver ert þú að fordæma Maí-Desember-sambönd annarra?

 

Ást (á öllum aldri).

Kv. 

Við og þeir.

Akkúrat.

Ég sit hérna í íbúðinni minni og virði fyrir mér kisurnar mínar og sú hugsun læðist að mér, að heimurinn væri betri ef mannfólkið tæki kisurnar sér til fyrirmyndar.
Nú er ég ekki að tala um að kúka í sandkassa, heldur eðli þessara fögru dýra.
Ég þjóna tveimur kisum. Læðurnar Yoda og Tígra eru undurfögur dýr og einkar kelin, en algjörir eiginhagsmunaseggir, ekki ósvipað mér. Tækifærissinnaðar og sjálfselskar. Og er eitthvað að því?
Ég hygg að svo sé nefnilega ekki, því á kisunum sannast það einna helst fyrir mér að eiginhagsmunasemi sé mun fallegri heldur en fólk vill láta í veðri vaka.
Því er nefnilega þannig farið að þó að kisurnar séu eiginhagsmunaseggir, þá þrífa þær hvor aðra, þær fullkoma hvor aðra.

Þessum eiginleika er því miður ekki deilt af mennskum eiginhagsmunaseggjum. Kant setti fram þá kenningu á sínum tíma að það að vera góður við aðra skilaði sér í því að aðrir yrðu góðir við mann í mót, Ieshua frá Nazaret sagði ekki ósvipaða hluti þegar hann sagði að 'það sem þér viljið að aðrir gjöri yður skulið þér og þeim gjöra'.

Mjá.

Ég er nú ekki kristinn, en ég held að Ieshua hafi verið vænsti strákur, þó fylgisveinar hans og meyjar hafi gerst sek um ýmis voðaverk í hans nafni, en því miður er slíkt gjald skipulagðrar hugsunar, að brjóta gegn þeim sem synda sem lax móti straumi.

Kisurnar mínar eru mjög ólíkar verur. Önnur er feitlagin og heimakær þriggja vetra yrjótt læða hin er eins vetrar brjálæðingur og villidýr. Samt eru þær bestu vinir þrátt fyrir að vera ólíkar. Eigum við, sem köllum okkur skyni bornar skepnur, ekki til þá visku að geta í bróðerni virt hversu ólík við erum innbyrðis?

En, nei. Nöktu aparnir eru bara ekki betur gefnir en svo almennt að þeir sameinast í rétttrúarhópa. Sumir trúa á geimdrauga, aðrir á stjórnmálastefnur, enn aðrir á yfirburði vissra kynþátta og enn aðrir trúa á aðrar bábiljur og óáþreifanlega útópíska drauma sem ávalt verða utan seilingar.

Í þessum hópum tíðkast víðast hvar að líta á hópinn sem einskonar microcosmos, hópsálahjörð þar sem hver innan þessa hóps heldur mestmegnis sambandi við fólk sem er af sama meiði, þ.e. klíkuskapur, við vs. þeir. Ég hygg að það sé rót vandans víða, sama hvort það er í Ísrael, Tíbet, BNA eða hérna á Íslandi, hvar þess konar vandamál eins og þau sem finnast útí heimi eru sem betur fer fátíð, en virðast fara stigmagnandi með hverju árinu, sem er miður.

Þá er ég að tala um víða innan þessa samfélags. Við versus þeir. Það skiptir engu máli í hvaða málaflokki það er, konur versus kallar, innfæddir versus innflytjendur, trúaðir versus trúlausir versus trúaðir af öðrum meiði. Í hvert sinn þegar ég hugsa úti það, verð ég ánægðari og ánægðari með það að vera einstaklingshyggjumaður. Það er nefnilega mun auðveldara að taka bara ábyrgð á sjálfum sér og ætlast ekki til þess að aðrir séu eins.

Skyldi vera kominn tími á hugarfarsbreytingu í samfélaginu? Er kominn tími á að við förum að sætta okkur á að við getum ekki breytt öðru fólki, að við getum aðeins breytt okkur sjálfum og tekið ábyrgð á okkur sjálfum?

Lífið er ekki hópíþrótt. Lífið bara er.

With, without.
And who'll deny its what the fightings all about? 

Try not giving a f*ck!

Ute var håge...

...skutu all hressilega á dani hérna um árið. Mæli með þessum vídjóum.

Skandínavísk ungmenni skilja ekki hvert annað

Ronnie Drew 1934-2008

 

 

Stofnandi The Dubliners látinn

Hayes. 1942-2008

 

 

Thanks for all the love makin music. 

Isaac Hayes látinn

Ég líka.

En ég var ungur og vantaði pening.

Ég meina.

 

Sko...

 

...hverjum er ekki fjandans sama?

 

Það eru til missyndsamleg myndbönd og misberar ljósmyndir af svo mörgum einstaklingum nútildags að þetta ætti ekki að skipta neinu máli. Ég get alveg lofað ykkur því. Það halda flestir bara slíku fyrir sjálfa sig og sína nánustu og þó að þetta geti talist afskaplega dapurlegt (sérstaklega ef einstaklingur í þjónustu Alríkislögreglunnar á í hlut með lekann, því þetta er algjör trúnaðarbrestur), þá er þetta barasta ekkert merkilegt. Trúið mér ekki? Farið inná Redtube eða Youporn og sláið inn leitarorðið 'Amateur'...

(Feministar, haldið ykkur hægum, ég á erfitt með að trúa því að þar séu eingöngu einstaklingar sem gera þetta tilneyddir, slíkt er úrvalið.) 

Þessi kona er vissulega falleg og örugglega vönd að virðingu sinni útávið, en whoopity doo! Hvað er málið? Hefur enginn séð nakta konu áður?

 

Ég hef gert það og get sagt að engin einasta kona sem ég hef séð þarf að skammast sín. Búum við í fokkings Íran hérna?

 

 

Þegar ég verð orðinn meira sökksessfúll tónlistarmaður skal ég persónulega leka myndböndum af frækinni framistöðu minni sjálfur, þá þarf ekki að borga einhverjum til þess að skrifa svona fréttir af mér...

...nema kannski að fyrirsögnin verði 'Óttast að enginn taki eftir svæsnum myndböndum af sér sökum offramboðs á vefnum'.

Yfir og út. 

Óttast að djarfar myndir af sér leki á netið

Dónaskapur, mannasiðir og heilbrigð skynsemi...

Sett inn sem svar við færslu Guðsteins Hauks/ Zeriaph Slæmir mannasiðir Íslendinga

 

Hér fylgir svarið:

Eggert skrifar:

• En það eitt að tala meðan maður er að borða þykir henni ekki góðir borðsiðir. Satt best að segja er ég henni hjartanlega sammála og er að taka mig á í þeim efnum. Mér sjálfum hefur ekki þótt neitt tiltakanlega falleg sjón að horfa uppí ginið á fólki sem er að matast en blaðrar útí eitt.

Það er munur á því hvort þú sýnir tuggða fæðu þeim sem sitja með þér til borðs, en tilgangur þess að borða saman er að efla vináttu fólks, koma á skoðanaskiptum, láta sér líða vel saman og sanna hið fornkveðna að maður sé manns gaman.
Ef ég byði stelpu út að borða og hún segði ekki orð á meðan við snæddum liði mér illa - eins og að ég hefði gert eitthvað af mér eða sagt eitthvað rangt, eins býst ég við að það sama ætti við ef ég þegði...

Mannasiðir eru menningartengdir og trúartengdir oft, oft tengdir við gamla hjátrú (salt yfir öxlina...) og oftar en ekki algjör vitleysa og siðapostulaskapur.
Því þetta hlýtur nefnilega alltaf að vera huglægt mat og siðferðislegt og þar af leiðandi ekki hægt að segja að einn né annar sé ókurteis vegna einhverja pínulítilla faux-pas.

Mér þykir það eimmitt heilber dónaskapur að þykjast vera betri eða verri eftir einhverjum litlum kurteisisvenjum og bulli.

F**ndinn hafi það! Mestu framfarir í mannlegu samfélagi, þær lýðræðislegu og einstaklingsfrelsislegu framfarir sem hafa orðið í samfélagi okkar hafa komið til vegna þess að fólk neitaði að vera kurteist og hlýðið og hætti að hlusta á gamlar bábiljur sem eru bara settar til þess að viðhalda Status Quo ástandi.

Mér þykir afar dónalegt að ætla að Íslendingar séu dónar. Íslendingar eru vissulega óheflaðir sveitamenn, en sveitamenn að hætti Íslendinga eru mun líklegri til þess að þykja vænt um bjálfan á næsta bæ heldur en ofuryfirborðsfágaður Frakki, Þjóðverji eða Breti sem hefur aldrei talað við manninn í næstu íbúð og hefur enga samkennd með honum.

Tökum aðeins á þessum lista þínum:

• Ég þakka yfirleitt fyrir mig, þegar þess er krafist, en stundum er hrein og klár vitleysa að þakka einhverjum fyrir illa unnin störf. Má jafnvel segja að það sé meiri dónaskapur að láta þann einstakling halda að hann sé að gera eitthvað rétt í staðin fyrir að leiðrétta hann.
  
• Konur eru ekki heilagar kýr og það er dónaskapur í dag að láta eins og þær séu óhæfar um einföld viðvik sjálfar. Það hinsvegar breytir því ekki að við eigum að reyna að láta fólkinu í kringum okkur líða vel, óháð kyni.
  
• Einhver sagði einhverntíman að Kanar horfðu upp til kvenna, Bretar horfðu niður til kvenna en Frakkar horfðu á konur. Ég fer í síðasta hópinn. Ég horfi á konur í heild sinni. Ef konan hefur eitthvað að fela skal hún ekki vera að flagga því.
  
• Það er vissulega löstur að vera laus við samkennd, en það eru líka þröngsýni og fordómar, sem eimmitt mjög margir Íslendingar eru haldnir. Ég er alinn upp við mjög skátaleg gildi og ef ég sé að einhver er í vanda reyni ég að hjálpa, en það breytir því alls ekki að sökum útlits míns er mér jafnan ekki hjálpað þegar ég er fastur upp í fúlum læk án árar. Ég vænti þess að ungir menn, sérstaklega ungir menn með hanakamba og í leðurjökkum lendi aldrei í vandræðum og því hafi fólk sjaldnast séð það...
  
• Þetta er einfaldlega ekki satt. Umferðardónaskapur er almennur um allan heim. Sökum þess að við sjáum yfirleitt ekki framan í einstaklinginn sem gaf okkur ekki séns eða svínaði á okkur sjáum við jafnan ekki þau litlu svipbrigði sem maður afsakar sig jafnan með fótgangandi. Þetta er talinn höfuðástæða svokallaðs road-rage.

• Hvað tailgating varðar er hefur það lítið sem ekkert með kurteisi eða mannasiði að gera, þetta er hreint og klárt öryggismál. Það að skjóta af byssu útí loftið væri ekki talin ókurteisi heldur hrein og klár tilraun til þess að slasa einhvern af kæruleysi. Ég myndi ekki kalla það dónaskap heldur glæpsamlegt.
  

Það er nefnilega ekki orðalagið sem gerir einstaklinga að dónum, það er hver merking orðanna er. Fallegasta orðgljálfur réttlætir ekki hatursáróður, viljiru öskra að þú elskir heiminn 'djöfulli, fjandi mikið', er það ekki dónaskapur.

Bætt á sig bleki...

...ég átti talsvert athygliverða helgi, og þó var Sunnudagurinn einna athygliverðastur, enda ekki oft sem maður hefur verið eins mikill harðhaus.

Ég vaknaði og fékk mér ljúffenga höfrungasteik í morgunmat - mæli sterklega með því - og fór svo og lét bæta á mig bleki og hefur nú galdrastafur bæst við, á hálsinn á mér.

Þá er listinn orðinn:

Fenrisúlfur á hægri handlegg.

Miðgarðsormur á vinstri öxl.

3gja spíralarma triskelion á vintri öxl. 

Fjandafæla á innanverðum vinstri handlegg (úr sömu galdrabók og Þórshamarinn sem ég fékk mér núna á Sunnudag).

Öfuguggi/ bandrún sem segir 'Loki' á hægri framhandlegg

Valknútur á hægri hendi.

Þórshamar á hálsinum.

Og þá er komið það sem er kommið...

...maður er bara wörk in progress eins og það heitir, annar triskelion á eftir að koma á hægri öxl (og spegla) stór galdrastafur kemur á bringuna á mér og það á eftir að fylla í Miðgarðsorminn og ditta að hinum eilítið...

...lengi getur maður á sig bleki bætt sko...

62- myndband.

Ekki það að mér sé ekki slétt sama um hvort menn hafi þessar upphæðir... fann mig bara knúinn til þess að röfla. 

Með 62 milljónir á mánuði