Mánudagsmorgun...

Úff hvað ég svaf yfir mig í morgun. Ég vaknaði nokkrum tímum of seint (þrátt fyrir að hafa farið á skikkanlegum tíma að sofa) og tók því annan vagn en venjulega til vinnu.

Það var nú ekkert rosalega slæmt, enda fór vagninn sömu leið og venjulega, en bara á öðrum tíma.

Nema hvað , að á Hlemmi sest inn ungt par og fær sér sæti beint fyrir framan mig. Ekkert sérstakt við það svosem, nema hvað að þetta par var alveg afskaplega ástfangið. Svo ástfangið að ég fékk klígju og mig langaði að kasta upp litlum bleikum hjartalaga sykurpúðum. Fólkinu sem sat beint fyrir framan parið var greinilega lítið skemmt heldur, enda hófu þau að herma eftir óhljóðum kossaflensins sem hafði átt sér stað í sætaröðinni á milli okkar þegar þau ástföngnu voru gengin úr vagninum.

Þrátt fyrir ímugust mína á vænmum tilburðum og lítið morgunþol fyrir þessum nánast klámfengnu atlotum (en stúlkan rak tunguna svo langt útúr sér að ég geri sterklega ráð fyrir því að hún yrði eðal lesbía) finnst mér það fallegt að þetta sé leyft hérna. 

Ímyndið ykkur bara. Ef trúarfasismi fengi að vaða hér uppi yrði varla lengi að bíða eftir því að lög yrðu sett gegn hverskonar hegðun sem þessari á almannafæri.

Ég skal ekki segja. 

And on the jukebox Johnny sang
About a thing called love
And it's how are you kid and what's your name
And how would you bloody know?

Þetta lag er búið að vera fast í höfðinu á mér frá því að ég og Halli félagi minn böskuðum um helgina. Það er alveg merkilega skemmtileg aukavinna, smá vasapeningur fyrir það eitt að hanga útí góða veðrinu, fylgjast með mannlífinu og gera hvað mér þykir hvað skemmtilegast, að glamra á gítar.
Myndbandið er talsvert súrt, enda gert af Alex Cox, sem bar ábyrgð á snilldarverkinu 'Straight To Hell' og hinni arfaslöku Sid & Nancy sem er full af rangfærslum og bulli, sbr því að láta Andrew Schofield leika John Lydon sem lítinn asnalegan aula sem hékk í jakkastroffi Vicious, á meðan staðreyndin var sú að Sid var meðlimur í 'The Bromley Contingent' sem var eiginlega grúppíuhópur The Sex Pistols, og var Sid aðeins fenginn til þess að taka við af upprunalegum bassaleikara sveitarinnar, Glen Matlock, sem hinum þótti heldur væminn, og að Rotten/Lydon, sem var upprunalegur meðlimur sveitarinnar, var og er sá eini hennar sem gæti stafað nafnið sitt án þess að vera með uppflettiorðabók...

Nema hvað, þetta myndband er talsvert miklu, miklu betra en sú hörmungarræma (sem þó er vel leikin af Oldman og Webb, en þau fengu ekkert að ráðfæra sig við fólk sem þekkti S&N persónulega.

Þetta myndband er gert við fyrstu smáskífu the Pogues sem kemst á topp 100 lista í Bretlandi, A Pair of Brown Eyes, af plötunni 'Rum, Sodomy & the Lash' frá því 1985, myndbandið er lauslega byggt á sögu Georges Orwell, 1984, en notast við (járn)frú Margaret Thatcher í stað Stóra Bróður og einhverja mjög furðulega obsessíon með augu, en ég tel að það sé vísun í nafn lagsins.

Jæja.

Gleðilegan mánudag.